کتیبه ای در قلعۀ سرخ دهلی، 1058 ق

از جمله نکاتی که فراموش کرده‏ایم، رابطه چند صد سالۀ ایران و هند است. کتیبه‏های مساجد جامعِ چند شهر آن از جمله دهلی به زبانِ فارسی است، چیزی که در خودِ ایران سراغش را نداریم. بر سکّه‏هایشان نامِ ماه‏های: فروردین، اردیبهشت و ... ضرب می‏شده است و ما ... بگذریم.

در سه سالی که در دهلی اقامت داشتم، افزون بر تکمیل کردنِ رسالۀ دکتری که عرض و طولش خود شرحی دارد و نوشته‏ام، سرگرمِ گردآوری منابع دربابِ خوشنویسی و خوشنویسان در شبه قارۀ هند بودم که دو بخش اصلی دارد. نخست نسخه‏های خطی و دو دیگر کتیبه‏ها و سکه و ... .

کاری که می‏بایست انجام شود این بود که کتاب‏ها و مقالاتِ موجود را تهیه کنم، کتاب‏های نایاب را کپی، اسکن یا عکاسی کنم و از آثار و بناهای کنونی هم عکس بگیرم. البته این جز شناسایی و معرفیِ دهها هزار نسخۀ خطی مثلاً محفوظ در کتابخانه‏هاست. چرا گفتم مثلا؟ چون از دستِ پژوهشگران، محفوظ و در امان نگهشان داشته‏اند و نه از دست موریانه و آب و هوا و جز آن.